Beisem, een godvergeten klein dorpje in Vlaanderen. Wie zou daar een moer om geven indien je niet zelf in de Kerkstraat of de Overstraat hebt gewoond?

 “’t Is daar waar ik geboren ben “ zingt Wim Sonneveld. Hij zingt vol heimwee in zijn stem over hoe zijn dorp was, over het tuinpad van zijn vader, over de kar met boerenpaard, over zijn dorp dat werd gemoderniseerd, over ‘dat dorp van toen dat voorbij is’.

Ook ik wil terugblikken op mijn dorp dat je als “klein maar dapper” kan omschrijven, een voorbeeld van het gezegde “in de kleinste potjes zit de beste pommade”.

Inderdaad, Beisem kende amper 500 inwoners toen ik geboren ben.  Geen lied zal ik erover schrijven maar ik zal over mijn dorp schrijven met dezelfde warme gevoelens als Sonneveld. Ook met wat heimwee, maar toch vooral met fierheid, verwondering en dankbaarheid  zal ik een terugblik geven. Uiteraard is mijn verhaal gekleurd met autobiografische gegevens en het is dan ook  evident dat onder de vele mensen mijn ouders, mijn broers en zussen en Annie mijn vrouw een bijzonder plaats zullen krijgen.

Ik wil mijn verhaal tevens ook kruiden met mijn vele boeiende ervaringen met de diverse mensen die ik er mocht ontmoeten. Een dorp is een gemeenschap, waar mensen verbonden zijn. Welnu, dit ervaren van kindsbeen af tot nu is wel heel bijzonder. Ik hoop dat ik dat bijzondere van Beisem kan laten doordringen in dit boek.